บทวิจารณ์ คนบ้าบอล - บรรณ

ดนตรีมีเหตุ คนบ้าบอล กึ๋น ของคนค่ายเล็ก บรรณ สุวรรณโณชิน /ThaiPost.net : หนังสือพิมพ์ไทยโพสต์ อิสรภาพแห่งความคิด / 15 พฤศจิกายน 2550 โดย นพปฎล พลศิลป์
    ถึงจะมีอัลบั้มออกมาตั้งแต่ปี 2538 แม้จะเคยได้ยินชื่อ มิ้นท์กับแจ๊ค แต่กว่าที่ใครๆ จะจดและจำบรรณ สุวรรณโณชินได้ก็คราวครั้งออกอัลบั้ม บราซิล กับอาร์เอสในอีก 10 ปี ต่อมาด้วยเสน่ห์พราวในตัวที่ใครๆ ได้ยินก็ต้องให้ความสนใจ ไม่ว่าจะเป็นดนตรีที่ออกมาเป็นบอสซาโนว่าหรือว่าป็อปแจ๊สที่แปลกไปจากเพลงใน ตลาด ที่เด่นเป็นพิเศษก็คือ การเขียนเพลงที่ บรรณ ทำเก๋ด้วยการเอาชื่อนักฟุตบอลทีมชาติบราซิลมาร้อยเรียงกันจนเป็นเพลง ซึ่งเป็นมุขที่เขาทำมาแล้วเมื่อครั้งออกอัลบั้มแรก ด้วยการเอาชื่อเพลงของ อัสนี-วสันต์ มาร้อยไปๆ มาๆลีลาการแต่งเพลงแบบนี้ก็กลายเป็นโลโก้ของบรรณ
   เมื่อเขาตอกย้ำด้วยเพลง "สำนวนสวนสัตว์" ที่นำชื่อสัตว์มาผูกเป็นเพลงในอัลบั้มชื่อเดียวกัน และในอัลบั้ม "คนบ้าบอล" งานชุดล่าสุด บรรณ ไม่เพียงแค่นำเสนอลูกเล่นที่เป็นจุดเด่นของตัวเองออกมาอีกครั้งในเพลงนำของ อัลบั้มที่หยิบฉายาทีมฟุตบอลถึง 40 กว่าทีมจาก 4 ลีกมาเขียนเป็นเนื้อเพลง หากยังแสดงให้เห็นถึงจุดยืนที่ชัดเจนทางดนตรีของตัวเองไปพร้อมๆกัน บรรณ ยังคงยืนหยัดกับการทำงานที่เพลงป็อปที่อยู่บนรากฐานของดนตรีแจ๊ส หลากหลายรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็น บอสซาโนวา, แร็กไทม์ ไล่ไปถึงอารมณ์แบบละตินแจ๊สที่เน้นความนุ่มนวล ในทางของสมูธแจ๊สเป็นหลัก ทำให้งานของบรรณไม่ใช่งานที่เข้าถึงยาก แต่ก็ไม่ใช่แค่งานป็อปที่ติดกระดุมแจ๊ส
   งานของบรรณมีอะไรที่มากกว่านั้น และเมื่อเทียบการผสมผสานความกลมกล่อมและความชัดเจนในตัวเองของงานจากภาพรวม ของอัลบั้ม "คนบ้าบอล" ขยับจาก "สำนวนสวนสัตว์" มาไกล และยิ่งไกลกว่าเมื่อเทียบกับ "บราซิล" เพราะไม่มีเพลงป็อปอารมณ์แปร่งที่แฝงมาอยู่ในงานซาวนด์ดนตรีเกลี่ยเนียนกัน ไปทั้งชุดชั้นดนตรีของบรรณเองก็ "เหนือ" กว่าที่เคยเป็น เห็นได้จากการเรียบเรียงดนตรีที่มีมุมมีชั้นของดนตรีมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นสำเนียงภารตะ, เร็กเก้ ไล่ไปจนถึงลูกทุ่งไทย โดยที่ไม่ต้องไปคำนึงถึงเรื่องของการบันทึกเสียงที่ทำได้ดีมาตั้งแต่ "สำนวนสวนสัตว์" ซึ่งเป็นเรื่องน่าตลกของวงการเพลงไทยอีกเรื่อง เพราะขณะที่งานจากค่ายใหญ่มีทุนทรัพย์มากมาย กลับเอาจริงเอาจังไม่ได้กับเรื่องของความเนียนเนี้ยบในการบันทึกเสียง แต่งานจากศิลปินในค่ายเล็กๆ กลับเน้นและทำตรงนี้ออกมาได้ดีกว่า ที่ลืมไม่ได้ก็คืออารมณ์ขันแบบตลกหน้าตาย เสียดสี เล่นคำ อาการประชดประชัน หรือกัดแบบให้เลือดออกซิบๆ แบบที่ได้ยินใน อุ้มบาตร, ดาวยั่ว, ซีดี, ผีและจานบิน หรือว่าของมึนเมา ภาษาและเรื่องราวของบรรณคมคายและมีเสน่ห์น่าติดตามบางเพลงอาจจะทำให้อมยิ้ม บางเพลงอาจจะเล่นถึงทำให้หัวเราะหึๆ
   มาถึงตรงนี้กับงานชุด "คนบ้าบอล" บรรณคงไม่ต้องการคำยืนยันหรือ การันตีอะไรอีกต่อไปในเรื่องของคุณภาพงาน แต่กับการทำงานที่ผลลัพธ์ออกมาอย่างที่เป็น บรรณพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า จะค่ายเล็กค่ายใหญ่ก็ไม่สำคัญ ถ้ามีกึ๋นและความสามารถ งานจากตึกหลังน้อยก็แข็งแรงกว่างานจากตึกสูงใหญ่ได้ไม่ยาก ทั้งเนื้อในและหนังนอก